Ομοιοπαθητική χωρίς μυστικά
Ομοιοπαθητική χωρίς μυστικά
άρθρο στην εφημερίδα "Athenian Courier", 08/24/2016
Η ηρωίδα της στήλης μας σήμερα, είναι η ομοιοπαθητικός γιατρός Λιουντμίλα Μπογκιλα.
Η Λιουντμίλα Μπογκίλα είναι από το Λουγκάνσκ της Ουκρανίας, αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημιου του Λουγκάνσκ από όπου και πήρε την ειδικότητά της στην ψυχιατρική. Έχει 6ετή εμπειρία εργασίας στο Περιφερειακό Ψυχιατρικό Νοσοκομείο. Στο πλαίσιο της μεταπτυχιακής της εκπαίδευσης, ως γιατρός, στο Ινστιτούτο Μεταπτυχιακών Σπουδών στο Χάρκοβο, παρακολούθησε μαθήματα βελονισμού.
Η Λιουντμίλα Μπογκίλα είναι από το Λουγκάνσκ της Ουκρανίας, αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημιου του Λουγκάνσκ από όπου και πήρε την ειδικότητά της στην ψυχιατρική. Έχει 6ετή εμπειρία εργασίας στο Περιφερειακό Ψυχιατρικό Νοσοκομείο. Στο πλαίσιο της μεταπτυχιακής της εκπαίδευσης, ως γιατρός, στο Ινστιτούτο Μεταπτυχιακών Σπουδών στο Χάρκοβο, παρακολούθησε μαθήματα βελονισμού.
- Έχοντας εμπειρία και άριστη εκπαίδευση λοιπόν, αποφασίζετε να πάτε στην Ελλάδα;
- Τα χρόνια της δεκαετίας του ’90 ήταν πολύ δύσκολα χρόνια. Εκείνη την εποχή για πολλούς μήνες είχαμε στάση πληρωμών. Οι δημόσιοι υπάλληλοι συνέχισαν να εργάζονται ευσυνείδητα, εκπληρώνοντας τα καθήκοντά τους. Αλλά αντί για μισθό όλοι λαμβάναμε προϊόντα τοπικών επιχειρήσεων. Η πόλη Λουγκάνσκ είχε μεγάλα εργοστάσια, τα οποία παρόλες τις δυσκολίες συνέχισαν να παράγουν διάφορα προϊόντα. Έτσι, στο τέλος κάθε μήνα, για την δουλειά που κάναμε λαμβάναμε όλοι από ένα πακέτο "δώρων" με τα προϊόντα των εργοστασίων αυτών. Το πακέτο μπορούσε να περιείχει: λίγα γλυκά από το εργοστάσιό της πόλης μας, 2-3 μπλουζάκια S, M, XXXL της κλωστοϋφαντουργίας μας, 1-2 κιλά ρύζι, ζάχαρη, οτιδήποτε άλλο. Αυτό συνέχιζε για πολλούς μήνες, οπότε άρχισα να προβληματίζομαι σοβαρά για το πώς θα μπορούσα να υποστηρίξω την οικογένειά μου. Την δουλειά δεν την φοβόμουν.
- Και έτσι αποφασίσατε ως ειδικευμένη γιατρός, να μεταβείτε σε μια ξένη χώρα για να εργαστείτε ως ανειδίκευτη, για παράδειγμα ως οικιακή βοηθός, ή στην φροντίδα ηλικιωμένων, κλπ;
- Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο, αλλά είχα στόχο. Η κύρια δυσκολία τελικά δεν ήταν η εργασία. Η δυσκολία ήταν ότι ως μετανάστρια ζεις σε συνθήκες έλλειψης ελευθερίας, μακριά από τους αγαπημένους σου ανθρώπους,
χωρίς να καταλαβαίνεις την γλώσσα και αυτό ήταν πραγματικά σκληρό. Σε αυτό μπορούν να με καταλάβουν μόνο αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι πέρασαν ή περνούν αυτό το δρόμο.
Οι Έλληνες εργοδότες μου φυσικά εκπλήσσονταν που ένας άνθρωπος με ανώτερη Ιατρική Εκπαίδευση ήταν έτοιμος να εργάζεται ως ανειδίκευτος σε διάφορες δουλειές. Τότε στην Ελλάδα οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να φανταστούν τι σημαίνει πραγματική Κρίση.
Για να αξιοποιήσω στο έπακρο την παραμονή μου στην Ελλάδα, αναλάμβανα οποιαδήποτε εργασία, και δεν είχα πότε αργίες η διακοπές.
Ταυτόχρονα, είχα έντονη την ανάγκη να καταλαβαίνω την γλώσσα, είχα ανάγκη την επικοινωνία. Χωρίς ελληνικά δεν θα μπορούσα επίσης να προχωρήσω και επαγγελματικά στον τομέα μου. Αλλά δεν είχα την πολυτέλεια να κάνω μαθήματα ελληνικής γλώσσας και έτσι την έμαθα μόνη μου. Ξεκίνησα από το να γράφω καινούργιες λέξεις σε μικρά χαρτάκια και την ώρα που έκανα δουλειές τα κρατούσα κοντά μου και έκανα επανάληψη. Μάθαινα τουλάχιστον 10 λέξεις την ημέρα. Μετά από έξι μήνες μιλούσα πλέον αρκετά καλά Ελληνικά. Ένα χρόνο αργότερα, ένας από τους εργοδότες μου, γνωρίζοντας ότι είμαι Ψυχίατρος, μου πρότεινε εργασία στα προγράμματα στήριξης ατόμων με ειδικές ανάγκες. Τότε αποφάσισα να δώσω εξετάσεις για αναγνώριση – ισοτιμία του Διπλώματος Ιατρικής στην Ελλάδα. Έλαβα όλα τα απαραίτητα έγγραφα και άρχισα να προετοιμάζομαι για εξετάσεις.
- Είστε ένας άνθρωπος με στόχους, για αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πετύχατε στις εξετάσεις. Και τώρα εργάζεστε ως Ομοιοπαθητικός Ιατρός. Πώς φτάσατε στην Ομοιοπαθητική;
- Ναι, έδωσα επιτυχώς τις εξετάσεις και αναγνωρίστηκε το Ιατρικό μου Δίπλωμα από το ΔΙΚΑΤΣΑ.
Όσον αφορά την Ομοιοπαθητική, η γνώμη μου για Ολιστική προσέγγιση στην Ιατρική είχε σχηματιστεί στα πρώτα χρόνια εργασίας μου στο νοσοκομείο στο Λουγκάνσκ. Είχα καταλάβει ότι το ανθρώπινο σώμα είναι ένα ενιαίο σύστημα και ότι μεταξύ των ψυχολογικών και σωματικών προβλημάτων υπάρχει άμεση σχέση.
Στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρκοβο ήρθα σε επαφή με τον Βελονισμό και αυτή η γνώση αποτέλεσε τη βάση για την Ολιστική Ιατρική σκέψη. Επιπλέον, από τα φοιτητικά μου χρόνια μπήκε στην βιβλιοθήκη μου το πρώτο βιβλίο για την Ομοιοπαθητική.
Στην Ελλάδα πλέον, το 1996 – 2000, μπόρεσα να κάνω ολοκληρωμένες σπουδές στην Διεθνή Ακαδημία Κλασσικής Ομοιοπαθητικής που έχει ιδρύσει ο Καθηγητής κύριος Γεώργιος Βυθούλκας.
- Τα χρόνια της δεκαετίας του ’90 ήταν πολύ δύσκολα χρόνια. Εκείνη την εποχή για πολλούς μήνες είχαμε στάση πληρωμών. Οι δημόσιοι υπάλληλοι συνέχισαν να εργάζονται ευσυνείδητα, εκπληρώνοντας τα καθήκοντά τους. Αλλά αντί για μισθό όλοι λαμβάναμε προϊόντα τοπικών επιχειρήσεων. Η πόλη Λουγκάνσκ είχε μεγάλα εργοστάσια, τα οποία παρόλες τις δυσκολίες συνέχισαν να παράγουν διάφορα προϊόντα. Έτσι, στο τέλος κάθε μήνα, για την δουλειά που κάναμε λαμβάναμε όλοι από ένα πακέτο "δώρων" με τα προϊόντα των εργοστασίων αυτών. Το πακέτο μπορούσε να περιείχει: λίγα γλυκά από το εργοστάσιό της πόλης μας, 2-3 μπλουζάκια S, M, XXXL της κλωστοϋφαντουργίας μας, 1-2 κιλά ρύζι, ζάχαρη, οτιδήποτε άλλο. Αυτό συνέχιζε για πολλούς μήνες, οπότε άρχισα να προβληματίζομαι σοβαρά για το πώς θα μπορούσα να υποστηρίξω την οικογένειά μου. Την δουλειά δεν την φοβόμουν.
- Και έτσι αποφασίσατε ως ειδικευμένη γιατρός, να μεταβείτε σε μια ξένη χώρα για να εργαστείτε ως ανειδίκευτη, για παράδειγμα ως οικιακή βοηθός, ή στην φροντίδα ηλικιωμένων, κλπ;
- Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο, αλλά είχα στόχο. Η κύρια δυσκολία τελικά δεν ήταν η εργασία. Η δυσκολία ήταν ότι ως μετανάστρια ζεις σε συνθήκες έλλειψης ελευθερίας, μακριά από τους αγαπημένους σου ανθρώπους,
χωρίς να καταλαβαίνεις την γλώσσα και αυτό ήταν πραγματικά σκληρό. Σε αυτό μπορούν να με καταλάβουν μόνο αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι πέρασαν ή περνούν αυτό το δρόμο.
Οι Έλληνες εργοδότες μου φυσικά εκπλήσσονταν που ένας άνθρωπος με ανώτερη Ιατρική Εκπαίδευση ήταν έτοιμος να εργάζεται ως ανειδίκευτος σε διάφορες δουλειές. Τότε στην Ελλάδα οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να φανταστούν τι σημαίνει πραγματική Κρίση.
Για να αξιοποιήσω στο έπακρο την παραμονή μου στην Ελλάδα, αναλάμβανα οποιαδήποτε εργασία, και δεν είχα πότε αργίες η διακοπές.
Ταυτόχρονα, είχα έντονη την ανάγκη να καταλαβαίνω την γλώσσα, είχα ανάγκη την επικοινωνία. Χωρίς ελληνικά δεν θα μπορούσα επίσης να προχωρήσω και επαγγελματικά στον τομέα μου. Αλλά δεν είχα την πολυτέλεια να κάνω μαθήματα ελληνικής γλώσσας και έτσι την έμαθα μόνη μου. Ξεκίνησα από το να γράφω καινούργιες λέξεις σε μικρά χαρτάκια και την ώρα που έκανα δουλειές τα κρατούσα κοντά μου και έκανα επανάληψη. Μάθαινα τουλάχιστον 10 λέξεις την ημέρα. Μετά από έξι μήνες μιλούσα πλέον αρκετά καλά Ελληνικά. Ένα χρόνο αργότερα, ένας από τους εργοδότες μου, γνωρίζοντας ότι είμαι Ψυχίατρος, μου πρότεινε εργασία στα προγράμματα στήριξης ατόμων με ειδικές ανάγκες. Τότε αποφάσισα να δώσω εξετάσεις για αναγνώριση – ισοτιμία του Διπλώματος Ιατρικής στην Ελλάδα. Έλαβα όλα τα απαραίτητα έγγραφα και άρχισα να προετοιμάζομαι για εξετάσεις.
- Είστε ένας άνθρωπος με στόχους, για αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πετύχατε στις εξετάσεις. Και τώρα εργάζεστε ως Ομοιοπαθητικός Ιατρός. Πώς φτάσατε στην Ομοιοπαθητική;
- Ναι, έδωσα επιτυχώς τις εξετάσεις και αναγνωρίστηκε το Ιατρικό μου Δίπλωμα από το ΔΙΚΑΤΣΑ.
Όσον αφορά την Ομοιοπαθητική, η γνώμη μου για Ολιστική προσέγγιση στην Ιατρική είχε σχηματιστεί στα πρώτα χρόνια εργασίας μου στο νοσοκομείο στο Λουγκάνσκ. Είχα καταλάβει ότι το ανθρώπινο σώμα είναι ένα ενιαίο σύστημα και ότι μεταξύ των ψυχολογικών και σωματικών προβλημάτων υπάρχει άμεση σχέση.
Στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρκοβο ήρθα σε επαφή με τον Βελονισμό και αυτή η γνώση αποτέλεσε τη βάση για την Ολιστική Ιατρική σκέψη. Επιπλέον, από τα φοιτητικά μου χρόνια μπήκε στην βιβλιοθήκη μου το πρώτο βιβλίο για την Ομοιοπαθητική.
Στην Ελλάδα πλέον, το 1996 – 2000, μπόρεσα να κάνω ολοκληρωμένες σπουδές στην Διεθνή Ακαδημία Κλασσικής Ομοιοπαθητικής που έχει ιδρύσει ο Καθηγητής κύριος Γεώργιος Βυθούλκας.
Λ.Μπογκίλα με τον καθηγητή Γ. Βυθούλκα και τους συναδέλφους τής.
- Μπορείτε παρακαλώ να πείτε στους αναγνώστες μας ποιος είναι ο κύριος Βυθούλκας.
- Με μεγάλη μου χαρά. Ο κύριος Γ. Βυθούλκας είναι ένας μεγάλος Ομοιοπαθητικός της εποχής μας, σπουδαίος Επιστήμονας και Δάσκαλος. Είναι Επίτιμος Καθηγητής πολλών Ιατρικών Πανεπιστημίων στην Ευρώπη, στην Ρωσία, στην Ουκρανία. Είναι ένας Άνθρωπος που αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στην μελέτη, την ανάπτυξη και την εφαρμογή της Ομοιοπαθητικής.
Το 1996 μάλιστα, ο Γ. Βυθούλκας βραβεύτηκε με το «Εναλλακτικό Βραβείο Νόμπελ» για το έργο του στον τομέα της Κλασικής Ομοιοπαθητικής. Προσωπικά για μένα η συνάντηση μου με αυτόν το μεγάλο Δάσκαλο ήταν ένα πραγματικό δώρο της μοίρας και χαίρομαι που μαθήτευσα κοντά του.
- Τι είναι η Ομοιοπαθητική;
- Αυτή η μέθοδος θεραπείας έχει μακρά ιστορία· ήρθε σε μας από την εποχή του Ιπποκράτη. Ως σύγχρονη μέθοδος αναπτύχθηκε τον 18ο αιώνα, από τον μεγάλο γερμανό ιατρό και επιστήμονα Samuel Hahnemann. Η λογική αυτής της θεραπευτικής μεθόδου είναι διαφορετική από εκείνη που αποτελεί τη βάση της συμβατικής Ιατρικής. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι το ένα σύστημα, αυτό της συμβατικής Ιατρικής, καταστέλλει το σύμπτωμα με τη βοήθεια ισχυρών χημικών ουσιών, ενώ το άλλο θεραπευτικό σύστημα, αυτό της Ομοιοπαθητικής, στοχεύει στην αύξηση της άμυνας. Η Ομοιοπαθητική εκτιμά τα συμπτώματα ως διαδικασία του σώματος για την αποκατάσταση της ισορροπίας, είτε πρόκειται επί παραδείγματι για αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος, είτε για την αϋπνία, ή οποιαδήποτε άλλη πάθηση.
Στόχος της Ομοιοπαθητικής δεν είναι να καταστείλει το σύμπτωμα, αλλά να επιλέξει μια θεραπεία για τον ασθενή, η οποία θα αυξήσει τη δύναμη, το επίπεδο Υγείας του, και θα κινητοποιήσει τους εσωτερικούς μηχανισμούς θεραπείας.
- Είναι δυνατόν να θεραπεύσετε έναν ασθενή με την χρήση μόνο ομοιοπαθητικών φαρμάκων;
- Φυσικά. Με τη βοήθεια της Ομοιοπαθητικής σε πολλές περιπτώσεις είναι δυνατόν να θεραπευτεί ο άνθρωπος, και δεν εννοώ να υποχωρήσουν προσωρινά τα συμπτώματα της ασθένειας. Θα αναφέρω ένα πρόσφατο περιστατικό . Μου τηλεφώνησε η μητέρα ενός 10χρονου παιδιού και ανέφερε, ότι από την προηγούμενη μέρα, μετά την επιστροφή τους από διακοπές, το παιδί ένιωθε ένα καυστικό πόνο κατά την ούρηση. Η μαμά δεν μπόρεσε να μου πει εάν έχει προηγηθεί κάτι πριν αρρωστήσει το παιδί. Την οικογένεια αυτή την παρακολουθώ από παλιά, και για αυτό προσπάθησα να βοηθήσω το παιδί εξ αποστάσεως. Επέλεξα για το παιδί ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο με βάση των τοπικών συμπτωμάτων. Την επόμενη μέρα, δυστυχώς, η κατάσταση του παιδιού παρέμεινε αμετάβλητη. Τότε κάλεσα να δω το παιδί στο ιατρείο. Το αγόρι το έφερε ο πατέρας του. Συζητώντας με το παιδί, έμαθα ότι την τελευταία μέρα των διακοπών, ένας φίλος του παιδιού τον προσέβαλε. Το αγόρι κατάπιε την προσβολή και την ταπείνωση, γιατί όπως έλεγε, «δεν ήθελα να αναστατώσω τους άλλους». Ο μπαμπάς μόνο παρατήρησε μια αλλαγή στη συμπεριφορά του γιου του, ήταν πεσμένος και αρνιόταν να συμμετάσχει στα παιχνίδια με τα άλλα παιδιά. Μια μέρα μετά παρουσίασε τα συμπτώματα ουρολοίμωξης. Τα καινούργια στοιχεία με οδήγησαν στην επιλογή του σωστού ομοιοπαθητικού φαρμάκου. Την επόμενη μέρα, αφού πήρε το παιδί καινούργιο φάρμακο, όλα τα συμπτώματα εξαφανίστηκαν. Με την αλλοπαθητική προσέγγιση σε αυτές τις περιπτώσεις συχνά συνταγογραφουν αντιβίωση. Θυμηθείτε πόσες φορές έχετε ακούσει ιστορίες για υποτροπιάζουσες κυστίτιδες, κολπίτιδες, αμυγδαλίτιδες, όπου, παρά την επανειλημμένη θεραπεία με ισχυρά χημικά, τα συμπτώματα επιστρέφουν ξανά και ξανά. Αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή η κοινή προσέγγιση καταστέλλει τα συμπτώματα αλλά δεν θεραπεύει την αιτία. Και η Ομοιοπαθητική θεραπεία δεν είναι πανάκεια. Πρόκειται για μια εξαιρετική μέθοδο θεραπείας, που έχει τους δικούς της νόμους και τα όρια της. Τα αποτελέσματα της ομοιοπαθητικής θεραπείας εξαρτώνται από διάφορους παράγοντες: από την διάρκεια της χρήσης χημικών φαρμάκων, από την διάρκεια της νόσου, από το επίπεδο υγείας του ασθενούς, την παρουσία παθολογικών και ανατομικών μεταβολών στους ιστούς, την εξειδίκευση του γιατρού και την προθυμία του ασθενούς να συνεργαστεί.
- Η προσέγγιση του Ομοιοπαθητικού Ιατρού είναι διαφορετική από την προσέγγιση του Κλασικού Ιατρού;
- Είναι διαφορετική και όσον αφορά την λήψη ιστορικού αλλά και την επιλογή της θεραπείας. Κατά κανόνα, οι ασθενείς που έχουν επισκεφτεί για πρώτη φορά έναν Ομοιοπαθητικό Ιατρό μένουν έκπληκτοι για το χρόνο που ο ιατρός αφιερώνει σε αυτούς. Ο Ομοιοπαθητικός Ιατρός συγκεντρώνει όλα τα συμπτώματα με πολλές λεπτομέρειες. Το πρώτο ραντεβού διαρκεί τουλάχιστον μιάμιση ώρα. Εκτός από τα δεδομένα που λαμβάνονται υπόψη στην Κλασική Ιατρική (κλινική εικόνα του αρρώστου, εργαστηριακή εξέταση κλπ), ο Ομοιοπαθητικός ιατρός αναλύει λεπτομερώς τι προηγήθηκε πριν την αρρώστια, διερευνά τον χαρακτήρα των συμπτωμάτων (για παράδειγμα, ο πόνος μπορεί να είναι σαν σουβλιά, καυστικός κλπ.), πού ακριβώς εντοπίζονται τα συμπτώματα, εαν και πως η η ζέστη ή το κρύο μεταβάλει τα συμπτώματα. Μεταξύ των ασυνήθιστων, αλλά σημαντικών πληροφοριών είναι και σε ποια θέση κοιμάται ο ασθενής, εάν τρίζει τα δόντια στον ύπνο του, ποιές τροφές προτιμά, και πολλά άλλα. Όμως το πιο σημαντικό απ’ όλα, είναι να μπορεί να καταλάβει ένας Ομοιοπαθητικός Ιατρός ποια είναι η κατάσταση του νου του ασθενούς, ποια είναι τα ψυχολογικά του χαρακτηριστικά.
- Υπήρξαν περιπτώσεις στην πρακτική σας που η Κλασική Ιατρική ήταν ανίσχυρη και έδωσε τη λύση στο πρόβλημα η Ομοιοπαθητική θεραπεία;
- Στην πρακτική μου, όπως και στην πρακτική των συναδέλφων μου υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Συχνά οι ασθενείς στρέφονται σε μας μετά από μακρές και αναποτελεσματικές προσπάθειες να βρεθεί λύση στα προβλήματα τους και έχουν πάρει επανειλημμένα χημικά φάρμακα. Στης περιπτώσεις όπου δεν έχουν προκύψει μη αναστρέψιμες παθολογικές και ανατομικές αλλαγές στο σώμα, και τα αποθέματα ενέργειας του οργανισμού είναι επαρκή, τότε η σωστή ομοιοπαθητική θεραπεία οδηγεί σε πλήρη ίαση, ή σε σημαντική βελτίωση της κατάστασης.
- Η εμπειρία ενός ψυχίατρου σάς βοηθά στο να κατανοήσετε την ψυχολογική κατάσταση του ασθενούς;
- Νομίζω πώς βοηθάει. Αλλά αυτό που βοηθάει περισσότερο είναι η εμπειρία και η γνώση του γιατρού από την ίδια την άσκηση της Ομοιοπαθητικής. Υπάρχουν εξαιρετικοί Ομοιοπαθητικοί Ιατροί, που προέρχονται είτε από την Ψυχιατρική είτε από οποιαδήποτε από τις άλλες Ιατρικές Ειδικότητες, οι οποίοι έχουν εξαιρετική κατανόηση της ψυχικής κατάστασης του ασθενούς, και γνωρίζουν πολύ καλά τη δουλειά τους.
- Είναι δυνατόν να συνδυαστεί η Κλασική Ιατρική με την Ομοιοπαθητική; Είναι απαραίτητο να υπάρχει δίπλωμα ιατρού για να ασκείται η Ομοιοπαθητική;
- Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου η κατάσταση του ασθενούς απαιτεί συνεχή θεραπεία με κλασικά φάρμακα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η Ομοιιοπαθητική θεραπεία συμπληρώνει την κλασική θεραπεία για να επιτευχθεί ένα καλύτερο αποτέλεσμα.
Θα απαντήσω στο δεύτερο ερώτημα, σήμερα σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης ο νόμος επιτρέπει στους ανθρώπους χωρίς ανώτερη Ιατρική εκπαίδευση να ασκούν Ομοιοπαθητική ενώ σε ορισμένες άλλες χώρες το απαγορεύει. Όσον αφορά την Ελλάδα, εδώ και αρκετούς μήνες, συμμετέχω στην ομάδα Εργασίας που δημιουργήθηκε από το Υπουργείο Υγείας με εντολή του Υπουργού. Οι συνάδελφοί μου και εγώ, μαζί με τους υπαλλήλους του Υπουργείου αναλάβαμε την εκπόνηση ενός σχεδίου νόμου το οποίο ορίζει τις απαιτήσεις για την εκπαίδευση ενός Ομοιοπαθητικού γιατρού και την αδειοδότησή του. Το βασικό στοιχείο του νόμου που θα προκύψει, υποδηλώνει ότι η χρήση της Ομοιοπαθητικής μεθόδου θεραπείας μπορεί να πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα μόνο από γιατρούς και οδοντιάτρους που έχουν παρακολουθήσει ειδική εκπαίδευση και πρακτική.
- Πιστεύω ότι όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα και διδακτικά για τους αναγνώστες μας, σκέφτηκα ακόμη και να κλείσω ραντεβού μαζί σας. Η ομοιοπαθητική θεραπεία είναι δαπανηρή;
- Εάν υπάρχουν προβλήματα, επικοινωνήστε μαζί μου, θα προσπαθήσω να σας βοηθήσω. Σήμερα, οι Ομοιοπαθητικοί γιατροί παρέχουν υπηρεσίες στα ιδιωτικά τους ιατρεία. Εγώ εργάζομαι σε ένα Ομοιοπαθητικό κέντρο το οποίο οργάνωσε το 1971 ο Γ. Βυθούλκας. Ελπίζω ότι στο μέλλον, μετά την εισαγωγή του νόμου για την Ομοιοπαθητική, θα οργανωθούν Ομοιοπαθητικά ιατρεία και στα κρατικά νοσοκομεία. Όσον αφορά το κόστος των ομοιοπαθητικών φαρμάκων, αυτό είναι χαμηλό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ομοιοπαθητική δεν υποστηρίχθηκε από τις φαρμακευτικές εταιρίες. Δεν είναι επικερδές το να παράγουν φθηνά φάρμακα, τα οποία οι ασθενείς δεν χρειάζεται να τα παίρνουν για χρόνια ή και δεκαετίες. Θέλω να προσθέσω ότι κατά τη διάρκεια της κρίσης στην οποία βρισκόμαστε, πολλοί γιατροί στην Ελλάδα ανέλαβαν την πρωτοβουλία και δημιούργησαν Κοινωνικά Ιατρεία για παροχή δωρεάν Ιατρικής περίθαλψης σε ανέργους και σε ασθενείς χαμηλού εισοδήματος. Στο Χαλάνδρι, με την υποστήριξη του Δήμου, ένα τέτοιο Ιατρείο έχει καθιερωθεί και λειτουργεί ήδη για περισσότερο από ένα χρόνο. Συμμετέχω και εγώ στο έργο του. Μια μέρα την εβδομάδα αναλαμβάνω παιδιά και έφηβους των οποίων οι γονείς έχουν χάσει τη δουλειά τους και δεν μπορούν να απευθυνθούν σε έναν Ομοιοπαθητικό για βοήθεια. Η επιλογή μου είναι αυτή, γιατί στην παιδική ηλικία, η Ομοιοπαθητική μπορεί να βοηθήσει τον ασθενή πολύ περισσότερο και να θέσει τα θεμέλια για τη μελλοντική σωματική και ψυχική του υγεία. Η βοήθεια για ενήλικες παρέχεται εκεί από τον συνάδελφό μου, Ομοιοπαθητικό Ιατρό, τον κύριο Λευτέρη Ταμπάκη.
- Έτσι, ήρθε η ώρα να πούμε αντίο, σάς ευχόμαστε επιτυχία στη σκληρή δουλειά σας, δύναμη, υγεία και υπομονή. Τι θα θέλατε να ευχηθείτε στους αναγνώστες μας;
- Υγεία και ειρήνη. Σας ευχαριστώ.
- Με μεγάλη μου χαρά. Ο κύριος Γ. Βυθούλκας είναι ένας μεγάλος Ομοιοπαθητικός της εποχής μας, σπουδαίος Επιστήμονας και Δάσκαλος. Είναι Επίτιμος Καθηγητής πολλών Ιατρικών Πανεπιστημίων στην Ευρώπη, στην Ρωσία, στην Ουκρανία. Είναι ένας Άνθρωπος που αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στην μελέτη, την ανάπτυξη και την εφαρμογή της Ομοιοπαθητικής.
Το 1996 μάλιστα, ο Γ. Βυθούλκας βραβεύτηκε με το «Εναλλακτικό Βραβείο Νόμπελ» για το έργο του στον τομέα της Κλασικής Ομοιοπαθητικής. Προσωπικά για μένα η συνάντηση μου με αυτόν το μεγάλο Δάσκαλο ήταν ένα πραγματικό δώρο της μοίρας και χαίρομαι που μαθήτευσα κοντά του.
- Τι είναι η Ομοιοπαθητική;
- Αυτή η μέθοδος θεραπείας έχει μακρά ιστορία· ήρθε σε μας από την εποχή του Ιπποκράτη. Ως σύγχρονη μέθοδος αναπτύχθηκε τον 18ο αιώνα, από τον μεγάλο γερμανό ιατρό και επιστήμονα Samuel Hahnemann. Η λογική αυτής της θεραπευτικής μεθόδου είναι διαφορετική από εκείνη που αποτελεί τη βάση της συμβατικής Ιατρικής. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι το ένα σύστημα, αυτό της συμβατικής Ιατρικής, καταστέλλει το σύμπτωμα με τη βοήθεια ισχυρών χημικών ουσιών, ενώ το άλλο θεραπευτικό σύστημα, αυτό της Ομοιοπαθητικής, στοχεύει στην αύξηση της άμυνας. Η Ομοιοπαθητική εκτιμά τα συμπτώματα ως διαδικασία του σώματος για την αποκατάσταση της ισορροπίας, είτε πρόκειται επί παραδείγματι για αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος, είτε για την αϋπνία, ή οποιαδήποτε άλλη πάθηση.
Στόχος της Ομοιοπαθητικής δεν είναι να καταστείλει το σύμπτωμα, αλλά να επιλέξει μια θεραπεία για τον ασθενή, η οποία θα αυξήσει τη δύναμη, το επίπεδο Υγείας του, και θα κινητοποιήσει τους εσωτερικούς μηχανισμούς θεραπείας.
- Είναι δυνατόν να θεραπεύσετε έναν ασθενή με την χρήση μόνο ομοιοπαθητικών φαρμάκων;
- Φυσικά. Με τη βοήθεια της Ομοιοπαθητικής σε πολλές περιπτώσεις είναι δυνατόν να θεραπευτεί ο άνθρωπος, και δεν εννοώ να υποχωρήσουν προσωρινά τα συμπτώματα της ασθένειας. Θα αναφέρω ένα πρόσφατο περιστατικό . Μου τηλεφώνησε η μητέρα ενός 10χρονου παιδιού και ανέφερε, ότι από την προηγούμενη μέρα, μετά την επιστροφή τους από διακοπές, το παιδί ένιωθε ένα καυστικό πόνο κατά την ούρηση. Η μαμά δεν μπόρεσε να μου πει εάν έχει προηγηθεί κάτι πριν αρρωστήσει το παιδί. Την οικογένεια αυτή την παρακολουθώ από παλιά, και για αυτό προσπάθησα να βοηθήσω το παιδί εξ αποστάσεως. Επέλεξα για το παιδί ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο με βάση των τοπικών συμπτωμάτων. Την επόμενη μέρα, δυστυχώς, η κατάσταση του παιδιού παρέμεινε αμετάβλητη. Τότε κάλεσα να δω το παιδί στο ιατρείο. Το αγόρι το έφερε ο πατέρας του. Συζητώντας με το παιδί, έμαθα ότι την τελευταία μέρα των διακοπών, ένας φίλος του παιδιού τον προσέβαλε. Το αγόρι κατάπιε την προσβολή και την ταπείνωση, γιατί όπως έλεγε, «δεν ήθελα να αναστατώσω τους άλλους». Ο μπαμπάς μόνο παρατήρησε μια αλλαγή στη συμπεριφορά του γιου του, ήταν πεσμένος και αρνιόταν να συμμετάσχει στα παιχνίδια με τα άλλα παιδιά. Μια μέρα μετά παρουσίασε τα συμπτώματα ουρολοίμωξης. Τα καινούργια στοιχεία με οδήγησαν στην επιλογή του σωστού ομοιοπαθητικού φαρμάκου. Την επόμενη μέρα, αφού πήρε το παιδί καινούργιο φάρμακο, όλα τα συμπτώματα εξαφανίστηκαν. Με την αλλοπαθητική προσέγγιση σε αυτές τις περιπτώσεις συχνά συνταγογραφουν αντιβίωση. Θυμηθείτε πόσες φορές έχετε ακούσει ιστορίες για υποτροπιάζουσες κυστίτιδες, κολπίτιδες, αμυγδαλίτιδες, όπου, παρά την επανειλημμένη θεραπεία με ισχυρά χημικά, τα συμπτώματα επιστρέφουν ξανά και ξανά. Αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή η κοινή προσέγγιση καταστέλλει τα συμπτώματα αλλά δεν θεραπεύει την αιτία. Και η Ομοιοπαθητική θεραπεία δεν είναι πανάκεια. Πρόκειται για μια εξαιρετική μέθοδο θεραπείας, που έχει τους δικούς της νόμους και τα όρια της. Τα αποτελέσματα της ομοιοπαθητικής θεραπείας εξαρτώνται από διάφορους παράγοντες: από την διάρκεια της χρήσης χημικών φαρμάκων, από την διάρκεια της νόσου, από το επίπεδο υγείας του ασθενούς, την παρουσία παθολογικών και ανατομικών μεταβολών στους ιστούς, την εξειδίκευση του γιατρού και την προθυμία του ασθενούς να συνεργαστεί.
- Η προσέγγιση του Ομοιοπαθητικού Ιατρού είναι διαφορετική από την προσέγγιση του Κλασικού Ιατρού;
- Είναι διαφορετική και όσον αφορά την λήψη ιστορικού αλλά και την επιλογή της θεραπείας. Κατά κανόνα, οι ασθενείς που έχουν επισκεφτεί για πρώτη φορά έναν Ομοιοπαθητικό Ιατρό μένουν έκπληκτοι για το χρόνο που ο ιατρός αφιερώνει σε αυτούς. Ο Ομοιοπαθητικός Ιατρός συγκεντρώνει όλα τα συμπτώματα με πολλές λεπτομέρειες. Το πρώτο ραντεβού διαρκεί τουλάχιστον μιάμιση ώρα. Εκτός από τα δεδομένα που λαμβάνονται υπόψη στην Κλασική Ιατρική (κλινική εικόνα του αρρώστου, εργαστηριακή εξέταση κλπ), ο Ομοιοπαθητικός ιατρός αναλύει λεπτομερώς τι προηγήθηκε πριν την αρρώστια, διερευνά τον χαρακτήρα των συμπτωμάτων (για παράδειγμα, ο πόνος μπορεί να είναι σαν σουβλιά, καυστικός κλπ.), πού ακριβώς εντοπίζονται τα συμπτώματα, εαν και πως η η ζέστη ή το κρύο μεταβάλει τα συμπτώματα. Μεταξύ των ασυνήθιστων, αλλά σημαντικών πληροφοριών είναι και σε ποια θέση κοιμάται ο ασθενής, εάν τρίζει τα δόντια στον ύπνο του, ποιές τροφές προτιμά, και πολλά άλλα. Όμως το πιο σημαντικό απ’ όλα, είναι να μπορεί να καταλάβει ένας Ομοιοπαθητικός Ιατρός ποια είναι η κατάσταση του νου του ασθενούς, ποια είναι τα ψυχολογικά του χαρακτηριστικά.
- Υπήρξαν περιπτώσεις στην πρακτική σας που η Κλασική Ιατρική ήταν ανίσχυρη και έδωσε τη λύση στο πρόβλημα η Ομοιοπαθητική θεραπεία;
- Στην πρακτική μου, όπως και στην πρακτική των συναδέλφων μου υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Συχνά οι ασθενείς στρέφονται σε μας μετά από μακρές και αναποτελεσματικές προσπάθειες να βρεθεί λύση στα προβλήματα τους και έχουν πάρει επανειλημμένα χημικά φάρμακα. Στης περιπτώσεις όπου δεν έχουν προκύψει μη αναστρέψιμες παθολογικές και ανατομικές αλλαγές στο σώμα, και τα αποθέματα ενέργειας του οργανισμού είναι επαρκή, τότε η σωστή ομοιοπαθητική θεραπεία οδηγεί σε πλήρη ίαση, ή σε σημαντική βελτίωση της κατάστασης.
- Η εμπειρία ενός ψυχίατρου σάς βοηθά στο να κατανοήσετε την ψυχολογική κατάσταση του ασθενούς;
- Νομίζω πώς βοηθάει. Αλλά αυτό που βοηθάει περισσότερο είναι η εμπειρία και η γνώση του γιατρού από την ίδια την άσκηση της Ομοιοπαθητικής. Υπάρχουν εξαιρετικοί Ομοιοπαθητικοί Ιατροί, που προέρχονται είτε από την Ψυχιατρική είτε από οποιαδήποτε από τις άλλες Ιατρικές Ειδικότητες, οι οποίοι έχουν εξαιρετική κατανόηση της ψυχικής κατάστασης του ασθενούς, και γνωρίζουν πολύ καλά τη δουλειά τους.
- Είναι δυνατόν να συνδυαστεί η Κλασική Ιατρική με την Ομοιοπαθητική; Είναι απαραίτητο να υπάρχει δίπλωμα ιατρού για να ασκείται η Ομοιοπαθητική;
- Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου η κατάσταση του ασθενούς απαιτεί συνεχή θεραπεία με κλασικά φάρμακα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η Ομοιιοπαθητική θεραπεία συμπληρώνει την κλασική θεραπεία για να επιτευχθεί ένα καλύτερο αποτέλεσμα.
Θα απαντήσω στο δεύτερο ερώτημα, σήμερα σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης ο νόμος επιτρέπει στους ανθρώπους χωρίς ανώτερη Ιατρική εκπαίδευση να ασκούν Ομοιοπαθητική ενώ σε ορισμένες άλλες χώρες το απαγορεύει. Όσον αφορά την Ελλάδα, εδώ και αρκετούς μήνες, συμμετέχω στην ομάδα Εργασίας που δημιουργήθηκε από το Υπουργείο Υγείας με εντολή του Υπουργού. Οι συνάδελφοί μου και εγώ, μαζί με τους υπαλλήλους του Υπουργείου αναλάβαμε την εκπόνηση ενός σχεδίου νόμου το οποίο ορίζει τις απαιτήσεις για την εκπαίδευση ενός Ομοιοπαθητικού γιατρού και την αδειοδότησή του. Το βασικό στοιχείο του νόμου που θα προκύψει, υποδηλώνει ότι η χρήση της Ομοιοπαθητικής μεθόδου θεραπείας μπορεί να πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα μόνο από γιατρούς και οδοντιάτρους που έχουν παρακολουθήσει ειδική εκπαίδευση και πρακτική.
- Πιστεύω ότι όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα και διδακτικά για τους αναγνώστες μας, σκέφτηκα ακόμη και να κλείσω ραντεβού μαζί σας. Η ομοιοπαθητική θεραπεία είναι δαπανηρή;
- Εάν υπάρχουν προβλήματα, επικοινωνήστε μαζί μου, θα προσπαθήσω να σας βοηθήσω. Σήμερα, οι Ομοιοπαθητικοί γιατροί παρέχουν υπηρεσίες στα ιδιωτικά τους ιατρεία. Εγώ εργάζομαι σε ένα Ομοιοπαθητικό κέντρο το οποίο οργάνωσε το 1971 ο Γ. Βυθούλκας. Ελπίζω ότι στο μέλλον, μετά την εισαγωγή του νόμου για την Ομοιοπαθητική, θα οργανωθούν Ομοιοπαθητικά ιατρεία και στα κρατικά νοσοκομεία. Όσον αφορά το κόστος των ομοιοπαθητικών φαρμάκων, αυτό είναι χαμηλό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ομοιοπαθητική δεν υποστηρίχθηκε από τις φαρμακευτικές εταιρίες. Δεν είναι επικερδές το να παράγουν φθηνά φάρμακα, τα οποία οι ασθενείς δεν χρειάζεται να τα παίρνουν για χρόνια ή και δεκαετίες. Θέλω να προσθέσω ότι κατά τη διάρκεια της κρίσης στην οποία βρισκόμαστε, πολλοί γιατροί στην Ελλάδα ανέλαβαν την πρωτοβουλία και δημιούργησαν Κοινωνικά Ιατρεία για παροχή δωρεάν Ιατρικής περίθαλψης σε ανέργους και σε ασθενείς χαμηλού εισοδήματος. Στο Χαλάνδρι, με την υποστήριξη του Δήμου, ένα τέτοιο Ιατρείο έχει καθιερωθεί και λειτουργεί ήδη για περισσότερο από ένα χρόνο. Συμμετέχω και εγώ στο έργο του. Μια μέρα την εβδομάδα αναλαμβάνω παιδιά και έφηβους των οποίων οι γονείς έχουν χάσει τη δουλειά τους και δεν μπορούν να απευθυνθούν σε έναν Ομοιοπαθητικό για βοήθεια. Η επιλογή μου είναι αυτή, γιατί στην παιδική ηλικία, η Ομοιοπαθητική μπορεί να βοηθήσει τον ασθενή πολύ περισσότερο και να θέσει τα θεμέλια για τη μελλοντική σωματική και ψυχική του υγεία. Η βοήθεια για ενήλικες παρέχεται εκεί από τον συνάδελφό μου, Ομοιοπαθητικό Ιατρό, τον κύριο Λευτέρη Ταμπάκη.
- Έτσι, ήρθε η ώρα να πούμε αντίο, σάς ευχόμαστε επιτυχία στη σκληρή δουλειά σας, δύναμη, υγεία και υπομονή. Τι θα θέλατε να ευχηθείτε στους αναγνώστες μας;
- Υγεία και ειρήνη. Σας ευχαριστώ.
Διαβάστε επίσης:
© Δρ Λιουντμίλα Μπογκίλα